ابوالفضل بیهقی؛ پدر آثار منثور فارسی
ابوالفضل بیهقی؛ پدر آثار منثور فارسی
ابوالفضل محمد بن حسین بیهقی در حارث‌آباد بیهق یا سبزوار قدیم متولد شد. پدرش او را از همان دوران کودکی در نیشابور به دانشاندوزی واداشت. او در جوانی از نیشابور به غزنین رفت و جذب کار نگارش دیوان شد. با علاقه و استعداد بی‌نظیری که داشت، خواجه ابونصر مشکان (صاحب دیوان رسالت محمود غزنوی) او را به این سمت انتخاب کرد. بیهقی شخصی مورد اعتماد بود و خطی خوش داشت. خواجه ابونصر مشکان، بیهقی را محرم و یار نزدیک خود می‌دانست و اسرار و اخبار دستگاه غزنوی را با او در میان می‌گذاشت. این موضوع در زمان نگارش کتاب «تاریخ بیهقی» برای بیهقی سرمایه ارزشمندی شد.
تاریخ بیهقی
تاریخ بیهقی از شاهکارهای ادب فارسی به شمار می‌رود و یکی از چند کتاب معدودی است که از نثر فارسی پیش از مغول مانده است. در میان نوشته‌های قدیم کمتر کتابی را می‌توان یافت که بتواند با کهنگی زبان تا این اندازه برای خوانندگان خود جذابیت داشته باشد. آغاز تألیف تاریخ بیهقی سال ۴۴۸ هجری قمری (1056 میلادی) و موضوع آن، رویدادهای 42 سال از پادشاهی غزنویان بوده و در 30 جلد نوشته شده است. مطالب آن تا جلد چهارم همان مطالب تاریخ ناصری و تاریخ یمینی است. از جلد پنجم -که ابتدای آن از میان رفته است- تا جلد دهم کتاب موجود است و جلدهای بعدی وقایع سال ۴۵۱ قمری را روایت می‌کند. این کتاب 30 جلدی، علاوه بر آنکه موضوع آن تاریخ و تاریخ‌نگاری است، از جهت دقت و ضبط وقایع و تعهد در ادای امانت و هنرمندی خاص و به تصویر کشاندن جزئیات حوادث و نگریستن به زوایای مختلف مسائل کم‌نظیر و شاید بی‌نظیر است. کتابی که امروز ما آن را به نام تاریخ بیهقی می‌شناسیم، نام اصلی‌اش «تاریخ ناصری» بوده است. تاریخ آل ناصر، تاریخ آل سبکتگین، جامع التواریخ، جامع فی تاریخ سبکتگین و سرانجام تاریخ بیهقی نام‌های دیگر این کتاب است. بخش موجود تاریخ بیهقی را به علت پرداختن به دوران زندگی سلطان مسعود غزنوی تاریخ مسعودی نیز می‌نامند.
بیهقی پدر نثر فارسی
بیهقی، در اصول تاریخ‌نگاری دیدی دقیق و نقد علمی داشت و حقیقت و حق مطلب را بی هیچ واهمه‌ای بیان می‌کرد. این اتفاق نظر وجود دارد که بیهقی در این کتاب نه تنها یک مورخ است، بلکه مسایل اجتماعی و اوضاع جغرافیایی را با دقت و وسواسی تمام بیان کرده است. تاریخ بیهقی، گنجینه‌ای ارزشمند از امثال و حکم و پند و اندرز است. این اثر ماندگار نوعی ادبیات و تاریخ ادبیات است که از متون کلاسیک به حساب می‌آید. این کتاب سرشار از فنون بلاغت، آرایه‌های ادبی، نثری آهنگین و نیز نمونه اشعار است. به سبب نگارش این کتاب، ابوالفضل بیهقی به عنوان پدر نثر فارسی شناخته می‌شود. بیهقی در نثرنویسی پیرو سبک استادش، ابونصر مشکان بوده است. مهم‌ترین ویژگی‌های نثر تاریخ بیهقی عبارت است از: 1. طولانی‌نویسی، در مقابل کوتاه‌نویسی دوره قبل از بیهقی. این طولانی‌نویسی به گونه‌ای است که در عبارت‌ها خللی ایجاد نمی‌کند و جزئیات مطالب را روشن و مقصود را به‌خوبی بیان می‌کند. 2. توصیفات و ذکر جزئیاتی که خواننده را در برابر وقایع قرار می‌دهد و به تمام اجزای وقایع رهنمون می‌سازد. 3. به کار بردن استشهاد و تمثیل. 4. رعایت برخی ویژگی‌های دستوری و 5. ذکر امثال و اصطلاحات فارسی متداول در آن روزگار. بیهقی به وقایع و اشخاص و ویژگی‌ها و واکنش‌های آنان، همچون نویسندگان ادبیات داستانی پرداخته و واقعه را مانند داستان شرح داده و به انجام رسانده است.
درگذشت ابوالفضل بیهقی
ابوالفضل بیهقی ۸۵ سال زندگی کرد و در ۴۷۰ هجری قمری (1077 میلادی) از دنیا رفت. او ۱۹ سال پس از نگاشتن تاریخ بیهقی زنده بود و هر گاه به اطلاعات تازه‌ای دسترسی می‌یافت، آن را به متن کتاب اضافه می‌کرد.
روز 24 فوریه مصادف با اول آبان‌ماه، در تقویم ملی ایران، به عنوان روز بزرگداشت بیهقی نام‌گذاری شده است.
| სახელი | ابوالفضل بیهقی؛ پدر آثار منثور فارسی |
| ქვეყანა | ირანი |
| მეტსახელი | پدر نثر فارسی |
| შექმნის პერიოდი | قرن پنچم هجری قمری |
| მუშაობს | تاریخ بیهقی |
| Yard period | the past |
| ტიპი | Literary |
გამოჩენილი ადამიანები
შრიფტის ზომის შეცვლა:
შეცვალეთ მანძილი სიტყვებს შორის:
შეცვალეთ ხაზის სიმაღლე:
შეცვალეთ მაუსის ტიპი: